اقامتگاه بومگردی میمندمون

ران مانا

چو در بهرِ میمند سر کرده‌ام
بسی دستِ سازنده را دیده‌ام

که از مرد و زن یا که پیر و جوان
توانا فراهم کُند چیدمان

بیارد بسی سنگ از کوهسار
و دیوار چیند بدان، خشکه‌وار

هَرَس می‌کند شاخه‌های درخت
که پوشد تنِ خانه را همچو رخت

و آن دیگری تخته‌ها می‌بُرد
به درگاه خانه دری می‌خورد

و آهنگری پرتوان، چیره‌دست
که گل میخ می‌سازد و چفت و بست

به هنگام، از ترکه‌ی مَر بیار
ببافد سبدها که آید به کار

اگر پنبه داری، به خانه بیار
که بانو به چَرخو کند رشته‌وار

و آن موی بزها که برچیده‌اند

بریسیده و نیک تابیده‌اند

و با پشمِ میشی که در گَلّه هست
به مالش، نمدهای خوش زاده است

ز پوشاک گلّه، کُند پوستین
بیا مشک‌سازی آنها ببین

ببین دارِ خوابیده در خانه‌ها
که قالی ببافد و یا تُربه‌ها

ز باریکه‌های لَتِ پارچه
بدین بازیابی گلیم بافته

ز هر مانده از تکه‌ی پارچه
به دوزندگی کیسه‌ای ساخته

از آن شیر پاکی که دوشیده دوش
فراورده، آماده کرده به نوش

پَزَد نانِ تاوه و یا در تنور
که یک ریزه‌اش را نریزی به دور

همه آنچه اینجا بیاورده‌ام
کم و اندکی زان همه دیده‌ام